« ΦΩΤΕΙΝΕΣ
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ»
Το σκηνικό στη θέση του, ο ήχος και η μουσική υπόκρουση έχουν ρυθμιστεί, οι
ηθοποιοί έχουν βάλει τα κοστούμιά τους ,αγωνία και …
Η παράσταση αρχίζει!
Το κοινό παρακολουθεί προσεκτικά. Ο δάσκαλος,
γεμάτος περηφάνεια, στέκει σε μια γωνιά , επιβλέπει , υπενθυμίζει, καμαρώνει.
Είναι οι μαθητές του και τα πάνε μια χαρά. Από την αρχή κατάλαβε πως το έργο
του Γιώργου Αλεξανδρή «πως γλίτωσε η
πρωτοχρονιά» που είχε διαλέξει ,ήταν το κατάλληλο.
Στο τέλος όλοι χειροκροτούν και τα χαμόγελα γεμίζουν
τον τόπο.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια από τις πολλές
σύντομες αφηγήσεις για σχολικές γιορτές παραμονές των Χριστουγέννων.
Εδώ , όμως, έχουμε κάτι διαφορετικό.
Η γιορτή αυτή έγινε στην αίθουσα εκδηλώσεων του
σωφρονιστικού καταστήματος ανηλίκων στην Κασσαβέτεια από τους μαθητές –
ηθοποιούς- τρόφιμους και ο δάσκαλος τους καμάρωνε και με το παραπάνω, γιατί όχι
μόνο έμαθαν τους ρόλους και τα είπαν καλά…
αλλά είχαν και απόλυτη ενσυναίσθηση
των όσων παρουσίαζαν, έκαναν έμμεσα την αυτοκριτική
τους, έδειξαν αυτοπεποίηθηση και το κέφι τους για ζωή. Ταυτόχρονα,
ανέδειξαν τα ταλέντα τους που
κανένας πριν ίσως δεν τους είχε κάνει να υποψιαστούν πως είχαν, ονειρεύτηκαν όπως ο καθένας έχει
δικαίωμα στο όνειρο. Κυρίως, όμως, εξέφρασαν την ανάγκη τους για προσωπική επαφή, γιατί ποιος μπορεί να
ζήσει χωρίς το συνάνθρωπο του που ξέρει άλλοτε να αφουγκράζεται, να δοκιμάζει,
άλλοτε να επιπλήττει αλλά και να συγχωρεί; Τελικά, έκαναν κάτι διαφορετικό , είχαν μια ευκαιρία.
Το κοινό… εμείς, άλλοι μαθητές από το 1ο ΕΠΑΛ
Αλμυρού και οι δάσκαλοί μας , που τους καταχειροκροτήσαμε όχι από αμηχανία,
συστολή ή υποχρέωση αλλά γιατί τα πήγαν περίφημα και ας είχαν δυσκολίες -όπως
μας είπαν. Τα χαμόγελα , όταν κοινό και ηθοποιοί γίναμε παρέα, υπό τη
διακριτική παρουσία των φρουρών, ήταν αυτά που άνοιξαν το δρόμο για
συγχαρητήρια, κουβέντες , πειράγματα, ευχές. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία και για μας.
Εδώ, λοιπόν, έχουμε κάτι ξεχωριστό.
Και είναι τόσο ιδιαίτερο, όταν υπάρχουν πρόσωπα και πράγματα που εξακολουθούν ακόμη να μας
εκπλήσσουν ευχάριστα ! Όπως ένας αγώνας
για τη ζωή που- ίσως ξεκινά από το περιθώριό της αλλά- μπορεί να βρει τους
φωτεινούς δρόμους.Αυτές τις διαδρομές αξίζει να τις υποστηρίξουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου